Consternatie gisteren op Twitter toen bleek dat de fel geanticipeerde en met veel bombarie aangekondigde Europa-aflevering van Terzake halfweg niet langer thuis gaf. Gewezen klasgenoot @Riadh_B ging even over de rooie tegen Chef Cultuur van De Morgen @barteeckhout, omdat die het net als zovele andere twitteraars bestond schertsend te lachen met de ether, die Europa kennelijk ook had opgegeven. Een misschien niet correcte maar wel te begrijpen reactie, want een onvolprezen programma als Terzake verdient meer respect, zeker wanneer het ten onder gaat aan externe omstandigheden, daar waar het kwalitatief altijd vlot overeind blijft.
Zo ook gisteren. De redactie was er niet enkel in geslaagd om het kruim van de Belgische-toppolitici-met-vizier-op-Europa uit te nodigen – al mag de vraag gesteld worden wat de steeds verder van planeet Aarde vervreemdende Wilfried Martens nog tot gelijk welk debat bijdraagt, ze bracht daarnaast ook een erg genuanceerd beeld, met stemmen uit het linkse en rechtse kamp, bedrijfsleiders en arbeiders, studenten en gepensioneerden. Geen onnodig gepook over generatieconflicten of horrorverhalen gebracht door tafelspringens. Wel beschaafde debaters als Karel De Gucht en Johan Van Overtveldt, en mensen uit het middenveld met een boodschap. Dat harder en langer werken voor minder loon nodig zal zijn – die kwam aan, maar ook dat hooggeschoolde specialisten in hun vakgebied die zo graag hard zouden werken gewoon niet aan de bak komen. Daartussen gaapt een discrepantie zo groot als de wanhoop in het Oude Continent.
Het is een genuanceerd beeld dat veel luid klinkende stemmen vandaag ontberen. Daarom ook is het een zegen dat De Standaard vandaag uitpakt met een stuk rond geluk, en de mogelijkheid daarvan in dit tijdperk. Een dimensie die al te vaak ontbreekt wanneer ik mensen over de economische noodzaak van deze of gene maatregel bezig hoor. Of wanneer ik jongeren, zoals de zogenoemde ‘generatie y’ deze week in Humo zie betogen hoe we ook als vijftigplusser als ‘economisch product’ nog een meerwaarde kunnen hebben. Het zal allemaal wel, maar toen ik jong was, werd me geleerd me te verzetten tegen het beeld van het individu als product of nummer.
Net daarom doet het zoveel deugd om in de mallemolen van onheilstijdingen nuance en respect voor de menselijke waardigheid te vinden, ook en vooral bij stemmen die zichzelf door hun welverdiend kwaliteitslabel verheffen, zoals De Standaard en Terzake. Wat hoongelach moet altijd kunnen, zeker als de mopjes grappig zijn, maar laat ons toch de essentie niet vergeten: Terzake bewees ook gisteren opnieuw waarom het door vriend en vijand, links en rechts, geapprecieerd wordt als broodnodig.
written words on a pixelated screen 